Dinsdag 8 april: bezoek weeshuis van Hanne en Muong volk

Vandaag werd de taxi en gids verwacht om 8 uur, of beter, zij verwachtten ons om 8 uur. We hebben ons immers verslapen: wekker niet afgelopen en pas om kwart voor acht wakker geworden.

Iets te laat vertrekken we naar Hoa Binh. Maar nog in Hanoi valt de taxibus in panne. We wachten op een reserve taxi met een icecoffee.

We rijden door het nieuwe gedeelte van de stad naar Hoa Binh, een 70-tal km. Hanoi is serieus aan het uitbreiden. Het nieuwe gedeelte telt veel wolkenkrabbers en bredere wegen. Men moet in de hoogte bouwen want de gronden zijn enorm duur.

Onderweg krijgen we ene idee van het platteland. Veel volk werkt er nu niet op de rijstvelden: het planten is al een tijdje gebeurd, en nu is het wachten tot de rijst rijp is.

 

De gids geeft regelmatig goede uitleg. Hij is niet echt voorstander van het communistisch systeem en de relatie met Rusland. Omdat ze wat meer bij de westerse wereld aanleunen, is er een economische boom gekomen. Maar alles is ook veel duurder geworden. Op auto's betaal je bijvoorbeeld 200%belastingen. Daardoor zijn sommige producten spotgoedkoop en andere zelfs duurder dan bij ons.

Na even zoeken komen we in het  weeshuis. We worden opgewacht door de administratief directeur en een sociale  medewerker. Onze gids (Tong) vertaalt alles. We geven hen een boekje met de foto's van Hanne als baby, en van elk jaar een foto. De verzorgster van Hanne werkt er niet meer.
Even later gaan we naar de kamers.  Daar zijn nog enkele kinderen van alle leeftijden. Bij de kleinsten is er een verzorgster die zich Hanne nog herinnerde. In elke geval kon ze toch een eigenschap geven die klopte: haar droge huid.


Na wat rondkijken in het weeshuis, waar ze ook oudere mensen en gehandicapten verzorgen, nog wat cadeautjes geven, nog eens vieze thee drinken en dan vertrekken we.

In de namiddag bezoeken we een bergvolk, Muong. Om een idee te krijgen van hoe mensen buiten de stad leven. Heel waarschijnlijk is het hetzelfde dorp als in 1998. Veel leek er niet veranderd: meer beton, nu tv, ... maar wel terug mensen die mutsen, sjaaltjes, waterpijpen, ... verkopen. In een van de eerste huizen/hutten spreken we af iets te eten. Enkele vrouwen willen Euro's wisselen tegen Dong. Het laatste huis mogen we bezoeken. Waarschijnlijk elke keer hetzelfde scenario als er toeristen komen, maar wel de moeite. We krijgen weer die thee, ook rijstwijn, met bananen. We kopen enkele spulletjes die we toch kunnen gebruiken, voor weinig geld.
Het eten in het "restaurant" was goed, zelf Anton vond het lekker. In elk geval zeker voldoende.
Bij vertrek zien we de "wisselagentes" niet meer. We denken dat de hele gemeenschap geniet van onze aankopen en inkomsten van het eten.

Terug naar Hanoi, krijgen we echt te maken met het spitsuur. In de nieuwe wijk nog steeds maar enkele auto's, maar eens in Hanoi ...

We spreken met de gids een uitstap voor morgen af: we gaan er geen spijt van hebben, verzekert hij ons.

Aan het hotel stelt de gids even voor om eens te kijken hoe de mensen leven in de stad, want je ziet alleen maar de straatkanten. Een heel smal gangetje leidt ons naar een tiental woningen van enkele vierkante meter. Dus geen tuintje aan de achterkant van die gevels die je ziet. Volledig volgebouwd met kleine kamers, waarin telkens een familie woont. Kan niet anders want volgen de gids kost het 60000$ per m².

In het hotel heeft iedereen wat nood aan rust.

 Na de rust het afsluitkaartspel in de bar van het hotel. Je kan er ook eten, maar wij zijn de enige, en het personeel moet daar de hele avond blijven, in de hoop dat er iemand komt eten.